De dag na Fris in je hoofd! Ontving ik een e-mail van iemand die wilde deelnemen aan mijn workshop…
Dag Jorinde,
Je kent mij niet en ik jou niet, maar ik wilde me even verontschuldigen bij je. Ik zou gisteren met Sarah je workshop bij Fris in je hoofd! volgen, maar we zijn zonder afmelding niet komen opdagen. Vlak voor je workshop begon, ontmoetten we een bijzonder mens in ’t gebouw, en ons gesprek met hem liep uit. Toen we boven kwamen, bleek de workshop al begonnen en het was zo stil binnen, dat we niet wilde storen. We baalden dat we niet meer konden meedoen, want dit was nu de workshop waar we ons het meest op hadden verheugd: lekker kleuren en spelen.
Weer beneden vroegen we ons af wat we gingen doen. Bij de ingang stond een grote bak met potloden, waskrijt en stiften. Sarah en ik keken elkaar aan, en we besloten onze eigen workshop te creëren. Want ik wilde toch een mandala maken. En ik vond het geweldig! Het gefocust zijn op één ding, en dat met een heerlijk zen-gevoel. Zelfs toen iedereen weer van de workshops terugkwam en het een redelijk drukke bijenkorf werd, waar ik me meestal niet zo in thuisvoel (als sensitivo raak ik snel overprikkeld in zo’n ruimte met veel mensen en veel geluid). Want ’t mooie was: die rust bleef! Ik kreeg wel ongeveer mee dat er mensen binnenkwamen, en soms keek ik even op, maar zodra ik weer ging kleuren, verdween dat compleet naar de achtergrond. Heerlijk!
Bijzonder vond ik het ook om te merken dat er telkens mensen aanschoven, terwijl wij bezig waren ‘ons ding’ te doen. Kwamen mooie mensen aanwaaien met hun verhaal of vraag, en kon ik, terwijl ik verder ging met kleuren en af en toe in de ogen van mijn gesprekspartner keek, een fantastisch gesprek hebben en lekker verder tekenen. Ik heb een dikke 2,5 uur zitten kleuren, en ik vond het een bijzondere ervaring. Dank je wel voor je inspiratie. Was jij daar niet geweest met je workshop, dan had ik nooit daar een mandala gemaakt. Er zijn ook nog foto’s van gemaakt tijdens het event: http://www.flickr.com/photos/photoscape-vera/sets/72157625246548729/show/.
Grappig om te zien hoe ‘ie’ onder invloed van lichtinval, verandert van kleur.
Ik kan zeggen dat ik met het maken van een mandala des te meer ervaar dat de weg de bestemming is. Niet het resultaat telt, maar de journey. Thank you for contributing to that… :-).
Warme groeten, Nadine
Naar aanleiding hiervan kan ik beamen dat mandala tekenen voor mij ook absoluut een middel is om even in mijn eigen veilige en vertrouwde “wereld” te kunnen Zijn. Daar waar niemand een oordeel heeft en ik helemaal vrij ben om te voelen en ervaren wat ik wil. Zelf ben ik ook een ‘sensitivo’ en herken ik wat Nadine zegt over de rumoer om me heen. Door het tekenen van een mandala ga ik naar die stilte binnen in mij. Het is daar altijd goed, of liever gezegd, blanco, omdat je op dat moment gewoon bent, in het hier en nu. Ja, de weg is belangrijker dan het doel, daarom laat ik graag mensen de weg naar dat doel tekenen.
Dank je wel Nadine en Sarah, voor deze mooie e-mail.
Een vraag aan jou: welke weg bewandel jij naar jouw doel?