Grappig om te merken dat, hoe meer ik openlijk durf te spreken over mijn spirituele beleving, hoe meer mensen daar wel of niet een mening over hebben. Aangezien ik opgegroeid ben met spiritualiteit heb ik vaker gedacht en tegen mijn ouders gezegd: “ja, doe nou maar niet zo zweverig, ik kan daar niks mee”. Ik vond dat ze maar “normaal” moesten doen, want ik schaamde me soms voor hun manier van doen.
Nu, vele jaren later, kan ik zo goed begrijpen hoe dat voor hun gevoeld heeft en vraag ik me af: wat is eigenlijk normaal? En wie bepaalt dat? Nu ik dus zelf open kan spreken over spiritualiteit, merk ik dat ik me sterker voel, juist doordat ik er over praat. Voor mij is het dan ook steeds meer “normaal”. Daarnaast vraag ik me af: wat is er zweverig aan spiritualiteit? Is het omdat het ongrijpbaar is? Of omdat je het niet kunt aanraken? Wat maakt dat veel mensen hiervoor zo angstig zijn? Ik denk dat spiritualiteit te maken heeft met erkennen van je eigen kracht en van daaruit leven en creëren. Dat je bewust-bent, dat je leeft vanuit je hart en dat je verbonden bent met alles en iedereen om je heen en zij met jou. Ik denk dat het zo groot is, dat mensen daarvoor juist zo bang zijn, het is misschien wel té groot en overweldigend, die eigen kracht.
Natuurlijk werpt het praten over spiritualiteit ook tegenreacties op. Zo sprak ik deze week een vriendin, waar ik een hele sterke band mee heb en ze vertelde me dat ze soms voelt dat ze een blokkade heeft als we het over spiritualiteit hebben. Ze merkte dat ze me daarin niet helemaal kon volgen. Gelukkig kon ze daar eerlijk over zijn en hebben we er over van gedachten kunnen wisselen. We kwamen tot de conclusie dat het een soort allergische reactie is van haar kant, op het moment dat ik er zo open over spreek. Een reactie die ik herken, omdat ik hem zelf ook altijd had naar mijn ouders toe. Zij en ik hebben dezelfde achtergrond en nu ik er net zoals onze ouders gewoon over praat, merkt ze dat die allergische reactie of een soort angst van vroeger weer naar boven komt: dat je ouders praten over hun spirituele beleving, terwijl het toen nog echt taboe was. Mijn vriendin en ik hebben ons er allebei tegen afgezet, met name in de puberteit, want stel je voor dat je ouders hierover spreken, terwijl je vrienden erbij zijn! Ook heeft het spreken over spiritualiteit voor mij te maken met me kwetsbaar durven opstellen. Dat kon ik niet. Vond ik slap en overbodig. Nu merk ik dat het me steeds meer brengt. Het raakt me ook minder als mensen er een oordeel over vellen of kritiek op hebben. Ik weet aan de andere kant dat ik er anderen mee kan inspireren en hoe meer ik het doe, hoe meer zelfvertrouwen het me geeft.
Gelukkig merk ik dat steeds meer mensen hierover openlijk durven te spreken. Een hele positieve verandering wat mij betreft. Heb je er behoefte aan om een keer van gedachten te wisselen? Voel je vrij om contact met me op te nemen.
Praten over spiritualiteit is vaak ongemakkelijk omdat in onze cultuur er vaak “omheen” gepraat wordt. Neem bijv in de christelijke cultuur. Het gaat meer over de rituelen en teksten dan om de inhoud. Kortom een oud taboe.
Maar oude taboes slijten dus gewoon over blijven praten
Inderdaad mee eens. Hoewel… als ik zelf tussen de regels van de teksten in bijv. de Bijbel doorlees kan ik daar in spiritueel perspectief toch ook veel uit halen. Eerder in mijn leven had ik hier helemaal niet voor opengestaan. Nu kan ik me zelfs verbazen over de teksten die in dit soort oude boeken staat. Daar is echt nog heel veel uit te halen. Het is maar net hoe je die info interpreteert. Ik koppel het als het ware los van de rituelen en uitleg volgens een bepaalde stroming.
Mooi artikel. Bedankt daarvoor. Spiritualiteit is m.i. helemaal niet zweverig. Het betreft namelijk ons zelfbeeld, ons mensbeeld en wereldbeeld en onze levensbeschouwing, waarden en normen. Die zijn allemaal heel concreet te maken. Het taboe en de spanning eromheen is herkenbaar. In mijn boek en persoonlijk weblog schrijf ik erover en merk ik dat mensen het op prijs stellen dat er mogelijkheden worden geboden om tot meer uitwisseling hierover te komen. In ieder mens zit spiritualiteit. Die uit te wisselen met elkaar en concreet te maken maakt dat we elkaar helpen bij onze ontwikkeling en ontplooiing.
Mooi artikel.
Wat mij opvalt is dat jouw spreken over spiritualiteit vooral concreet is.
Waarom zou je spiritualiteit moeten vastpakken.
Spiritualiteit zweverig?
Zwaartekracht kun je ook niet vastpakken!
Heel herkenbaar verhaal! Maar weet je wat ik zo mooi vind?! Ik zie aan mijn kinderen van 6 en 9 dat die er heel anders in staan. Zij vinden het veel normaler dan ik op die leeftijd. Voor mij voelt dat als een omslag in de maatschappij, want ik zie het ook bij kinderen van vrienden. We gaan de goede kant wel op!
Je hebt absoluut gelijk dat kinderen het veel gewoner vinden de laatste tijd. Is ook niet zo gek, aangezien het voor kinderen sowieso veel “normaler” is om op een andere manier contact te maken en ze zien/horen/ruiken/voelen/proeven/ervaren vaak van alles (spreek uit eigen ervaring). Naarmate ze ouder worden vervaagt dat, mede door de omgeving waardoor ze gevormd worden. Ik denk dat het zaak is heel goed te luisteren naar wat je kinderen te melden hebben, ze hebben zoveel wijsheid al in zich en zijn nog zo puur in hun doen en praten, daar is een boel uit te halen vind ik. En ik voel ook die omslag in de maatschappij en ben daar erg blij mee! Steeds meer mensen her-inneren zich :-).
Wat leuk om dit te horen, ik heb dit ook mijn hele leven gedaan, me er tegen afgezet, maar ik deed dat ik omdat ik bang was wat anderen mensen ervan vonden, en bang dat ik als gek werdt verklaard, nu sta ik tegen een muur en kan 2 richtingen heen, ik weet welke richting ik wil: namelijk naar mijn innerlijke zelf
Hoi Chantal, dank voor je mooie reactie. Heel herkenbaar wat je schrijft. Soms is zo’n periode van afzetten tegen nodig, juist om te beseffen dat je het andere nodig hebt om verder te kunnen. Dat kan dus helemaal geen kwaad, want nu kun je alles integreren: hoofd, hart en doen waar je blij van wordt. Ik herken ook dat de angst dat anderen je voor gek verklaren. Gelukkig leven we inmiddels in een periode waarin spiritualiteit niet “vreemd” meer is en ik merk om me heen dat steeds meer mensen die weg naar hun innerlijke zelf vinden. Prachtig om te zien en mee te maken. Ik hoop dat dit jou ook kan sterken om toch die weg te kiezen en ervoor te gaan. De enige aan wie je verantwoording af wil leggen is aan jezelf. Wat een ander daarvan vindt, dat mag een ander zelf weten :-). Ik wens je veel plezier op de weg naar je innerlijke zelf, want ik kan je vertellen dat het heel fijn is om weer “thuis” te komen. Hartelijke groet, Jorinde